“Vanavond proberen we de anti-monsterspray.”
L. wrijft in haar ogen. Slaaptekort. Haar dochtertje wordt elke nacht gillend wakker omdat een enge draak haar op wil eten.
Ze neemt nóg een kop koffie. “Ik heb een flesje kinderparfum gekocht. Maar ik maak mijn kleine nachtbraker wijs dat het anti-monsterspray is. Het schijnt te werken. Stond in de Ouders van Nu.”
Helpt zo’n spray ook tegen míjn angst, vraag ik me af
Want als Mr. Tekstbestendig tot diep in de nacht uitgaat, haal ik me van alles in mijn hoofd.
Hij heeft een ongeluk gehad.
Het ziekenhuis kan mij niet bereiken.
Wilde hij nou begraven worden of gecremeerd?
Mijn gepieker slaat nergens op. Hij is geen roekeloze feestneus. Ik heb geen oproepjes gemist. Mijn angst is totaal misplaatst.
“Doe normaal, ga nou gewoon slapen”, zeg ik streng tegen mezelf.
Helpt niet.
Waarom lukt het niet om angst onder tafel te praten?
Ik vraag het aan Anita. Ze is EFT-therapeut en ze werkt veel met mensen die kampen met angst. Ze zegt:
“Als je bang bent, geeft het lichaam een sterker signaal af dan je verstand. Die lichaamssignalen bewaken je veiligheid. Je kunt ze niet negeren want je leven staat op het spel. Niet echt natuurlijk, maar je alarmsysteem denkt van wel.”
Peuters kunnen fantasie en werkelijkheid nog niet scheiden
Zij leven in een magische wereld waar alles kan. Het is dus logisch dat die kleine ’s nachts de boel bij mekaar gilt. De draak bestaat, het beest eet kleine meisjes en hij ligt onder haar bed te grommen.
Maar goed: ík ben 40+. Ik weet het verschil tussen mijn fantasie en de werkelijkheid. Toch werkt mijn alarmsysteem zoals de chihuahua’s van de buren: als onze deurbel rinkelt, gaan zij keffen.
Te scherp afgesteld. Ik lig wakker om niks.
Kun je jezelf anders afstellen?
Dat vragen meer mensen zich af, want we zoeken gemiddeld 320 keer per maand op ‘omgaan met angst’:
Ik scroll door de websites. Effectief met angst omgaan, tests, tips, oefeningen, ervaringsverhalen. Ik kan zelfs leren om in 15 minuten per dag mijn angst te overwinnen.
De adviezen hebben één ding gemeen: neem je angst serieus. Ontkennen helpt niet. Nooit.
“Stil! Af!”, hoor ik bij de buren
Het gekef gaat gewoon door.
Ik googel op waarom blaft een hond en ik lees dat blaffen een uitdrukking van emoties is. Vaak gaat het om angst.
Wil je het blaffen verhelpen met stevige correcties? Weinig kans dat het gedrag definitief verandert: je neemt de angst niet serieus.
Straf lost niks op. Doe normaal, ga slapen zeggen is ook niet de beste oplossing. Ik moet stoppen met mezelf te corrigeren.
En wat helpt dan wel?
“Je kunt mij toch gewoon appen als je je zorgen maakt?”, zegt Mr. Tekstbestendig. Maar volgens mij gaat dat niet werken. Hij hoort mijn berichtjes niet in een drukke kroeg.
Ik antwoord: “Kun jij mij misschien appen als het later wordt dan 2 uur?” Pfff, dat was moeilijker dan ik dacht. Nu ben ik officieel zo’n zeikende vriendin. Shit.
“Geen probleem, als jou dat helpt. Nog koffie?”
Hij ligt nergens wakker van.
