Ik dacht dat het leuk zou worden, onze samenwerking

Al sinds de peuterspeelzaal kende ik haar, en we hadden elkaar nooit uit het oog verloren. Het contact was niet altijd even intensief, maar wel vertrouwd.

Vanaf de zijlijn volgde ik de ontwikkeling van haar bedrijf. Het was heel interessant om te zien hoe ze zich profileerde, maar ik wist ook waar het beter kon.

Samengevat: ik zag het helemaal zitten om haar teksten te schrijven. En, eerlijk is eerlijk, nee zeggen is niet mijn sterkste kant.

Had ik nou maar geweigerd

Schrijven voor vrienden en bekenden gaf tot nu toe áltijd gedonder. Gezeik over geld, over deadlines, over uren, over de btw.

Maar ja. Dat was ik allemaal acuut vergeten toen ik toehapte.

Het kwam door haar slinkse aanpak

“Het gaat gewoon om een korte en simpele tekst, Ida. Eén A4-tje, hooguit.” Het had “helemaal geen haast”. En, met gestrekt been richting mijn achilleshiel: “Ik wil gewoon het liefst dat jij de teksten schrijft.”

Noem me naïef, maar ik trapte erin

Ik reserveerde een dagdeel voor de tekst, en dat was akkoord. Ik stelde zelfs voor om met gesloten knip te werken, omdat ik ook wel zag dat ze zat te stoeien met potjes en investeringen.

Ze accepteerde mijn aanbod alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Er kon nog geen bedankje vanaf.

Toen hadden alle alarmbellen af moeten gaan

In plaats daarvan stortte ik me op de teksten. Maar het ging totaal de verkeerde kant op.

Ik kreeg steeds meer werk te verstouwen. De tekst moest nóg korter, nóg puntiger, nóg origineler. Ze bemoeide zich met alle enters en komma’s, ze verwijderde hele alinea’s.

Vorige week moest ik opeens haast maken, “in verband met m’n nieuwsbrief, snap je”. Tussendoor bedacht ze een nieuw product, of ik dat ook nog even wilde verwerken.

Pardon?

En daar bleef het niet bij. Rupsje Nooitgenoeg bestookte me ’s nachts met ideeën, het ene nog gekker dan het andere.

En ik maar malen.

Het stomme is: ik ging mee in die gekte

Vóór het ontbijt zat ik al te sleutelen aan de teksten. ’s Avonds nam ik pas tijd voor andere klanten. Mr. Tekstbestendig zag ik amper nog staan. Als hij voorzichtig vroeg: “Ben je er nog uit gekomen?”, mompelde ik iets vaags over kapsones en gebed zonder end.

Het was mijn eigen schuld dat ik zo diep in de drek zat. Maar toch: ik perste er een tekst uit.

En wat denk je?

Vandaag besloot ze dat ze de tekst niet gebruikt. “Het is toch niet helemaal wat ik zoek.”

Ik ben er klaar mee: ik ga nooit meer samenwerken met mezelf.