‘Mijn lerares Frans zou trots op me zijn.’
We lopen de hoedenwinkel in het Franse Mont Dore uit. De mademoiselle zwaait nog even naar ons en ik wuif naar haar met m’n nieuwe strooien zonnehoed.
‘Vous parlez Français très bien, madame’, had ze gezegd terwijl ze me adviseerde bij mijn hoedenpasserij.
Haha. Als zij in 1992 secondant was geweest op mijn mondeling examen voor Frans, dan had ze me meewarig gadegeslagen
Zwetend brabbelde ik me naar de eindstreep. Ik moest iemand de weg naar la gare wijzen en ik werd op pad gestuurd naar het bureau de la poste voor een carte postale en twee timbres pour la Hollande. S’il vous plaît.
Ik geloof dat ik er nét een 6,5 uitgesleept heb.
En dat is raar. Mijn Franse vocabulaire was in 1992 véél uitgebreider dan nu
Hoe komt het dat de conversatie toen voor geen meter liep en nu moeiteloos? Ik had op het VWO alle reden om zeker te zijn, met mijn kersverse kennis.
‘Dat is de schroom’, zegt Mister Tekstbestendig, terwijl we met een ijsje in de hand door Mont Dore sjokken, ‘je durft meer nu je ouder bent.’
Vereenvoudigde weergave van Mister Tekstbestendig’s opmerking
Maar wacht eens even
Als je op dit moment meer durft dan 25 jaar geleden, wat durf je dan op je 70e waar je nu nog voor terugdeinst? En vooral: moet je daar dan niet direct mee aan de slag?
Hoe langer ik nadenk over de vraag, hoe lastiger het antwoord. Het is als krabben aan een jeukende muggenbult: het wordt steeds erger.
Wat me het meest triggert is het gevoel van haast. Als ik nú meer/eerder/beter/sneller + [vul maar in], dan… Gemiste kansen liggen voor het oprapen. En morgen is de stapel nóg groter.
Regrets of the dying
Verpleegkundige Bronnie Ware werkte jaren in de palliatieve zorg. Als ze aan haar stervende cliënten vroeg waar ze spijt van hadden in hun leven, kwamen steeds dezelfde thema’s terug:
- I wish I’d had the courage to live a life true to myself, not the life others expected of me
- I wish I hadn’t worked so hard
- I wish I’d had the courage to express my feelings
- I wish I had stayed in touch with my friends
- I wish I had allowed myself to be happier
Een artikel over haar ervaringen lees je hier. Twee van de vijf thema’s gaan over courage, moed. Het gebrek daaraan. ‘People grow a lot when they are faced with their own mortality’, schrijft Ware.
Heel mooi. Maar kun je die groei ook versnellen richting 2 voor 12?
‘Had ik maar geweten wat mijn tienerdochter nu al weet’,
zegt kantoorgenoot M.
‘Meer van wat?’, vraag ik.
‘Meer over het leven. Dan had ik het beter gesnapt en meer gedurfd.’
Ik sta bij M. en G. aan het bureau. Ik heb net gevraagd of ze in de opvoeding van hun kinderen rekening houden met hun eigen schroom. Duw je je kind richting de grenzen die je zelf nooit opzocht?
‘Het was bij onze dochter niet nodig’, vertelt G., ‘die was zó braaf dat ze de opdrachten van de hotelschool klakkeloos opvolgde. Pap, we móeten op stage naar het buitenland. En daar ging ze, in haar eentje naar Sydney. Haar medestudenten zaten ergens op de Veluwe.’
Twee opvoeders die hun dochters zo goed mogelijk toerusten voor de toekomst. Toch zeggen ook hún meiden over 25 jaar: Had ik maar.
En terugblikken is prima
Als je het doet met een milde kijk, zoals bladeren door fotoalbums.
Jeetje, wat was ik klein.
Oh my god, die zelfgebreide trui!
Tsss, toen liep ik nog met Jan.
Fast forward leven is een ander verhaal
Je zit samen met de tijd op een tandem. De ene keer zit je voorop, en dan bepaal jij de route. De andere keer moet je volgen.
Het tempo bepaal je samen. Je kunt niet sneller dan de tijd en dat is maar goed ook, want haast draagt oogkleppen.
Dus vergeet onderweg niet om je heen te kijken. Bon voyage.
Hee, mooi blog zeg. Ik ben even aan het bingen.
Ik zit er nog over na te denken. Dus iedereen had graag dapperder willen zijn in zijn verleden? (Ik dacht altijd dat ik de enige was). Dan is het een normaal verschijnsel, en dan betekent dat dat we hoe we vroeger los moeten zien van hoe we nu zijn. Vroeger waren we iemand anders.
Anders hadden we toen echt niet met Jan gelopen 😉
PS als ik vanuit je blogoverzichtspagina naar dit blog doorklik, valt je kop weg. Wat heeft die snedige webbouwer van jou daar op te zeggen? :-p
Hm, een interessante, die “Vroeger waren we iemand anders.” Ik heb juist het idee dat we een onveranderbare kern hebben waar we steeds dichter bij komen.
Doet me denken aan een toverblok, ken je die? Je krast met een potlood over een papier en dan komt er vanzelf een plaatje tevoorschijn.
We komen steeds verder tevoorschijn naarmate we ouder worden. Het plaatje was er al, maar bedekt. De tijd en de levenservaring krassen ons steeds meer tevoorschijn. Daarom is Jan ook overgestapt naar Helen 😉
Dat ‘dapperder willen zijn’ een normaal verschijnsel is, is een troostende gedachte.
PS: blogtitel ga ik onderzoeken. Bedankt voor de tip!
Dat toverblok is een leuk beeld. Maar ik denk dat wij veranderen door onze ervaringen. Sterker nog: we zijn onze ervaringen. Onze ervaringen ZIJN onze kern. En wat we van die ervaringen brouwen, qua betekenisgeving. Dat denk ik.
En hoe dan ook: we zijn een verzameling moleculen met een geheugen.. en het geheugen beinvloedt de moluculen. Te bizar voor woorden, dat verband tussen het stoffelijke en het onstoffelijke.
PS Mijn gedachten zijn niks meer waard dan de jouwe, dus eigenlijk kan ik net zo goed mijn mond houden 😉
Welnee joh, niet je mond houden. Als ik niet benieuwd was naar je gedachten, dan zou ik wel heel hard ‘lalalalalala’ zingen met mijn vingers in mijn oren, in plaats van een reactieveld te openen onder het blog. Praten is de waarde.
En verder weet ik natuurlijk ook niet hoe het precies zit met onze kern, ervaringen, wie/wat/waarom we zijn. Maar ik filosofeer er graag over, tot in het oneindige als het moet.
Maar laten we dat maar niet doen 😉